مقایسه روش‌های بروموکروزول گرین، تیتراسیون معکوس، واگنر و مایر حساسیت روش‌های مختلف برای ردیابی آلکالوئید در اسپیرولینا پلاتنسیس

 ریزجلبک‌ها از منابع ارزشمند متابولیت‌های ثانویه با فعالیت‌های زیستی متنوع هستند. از بین ترکیبات زیست فعال مختلف، آلکالوئیدها به دلیل داشتن خواص دارویی منحصربه‌فرد توجه زیادی را به خود جلب کرده‌اند. روش‌های مختلفی جهت بررسی حضور آلکالوئید در منابع طبیعی وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه حساسیت روش‌های مایر و واگنر با روش بروموکروزول گرین جهت ردیابی اولیه آلکالوئیدها در ریزجلبک‌ها بود. برای این منظور، عصاره متانولی اسپیرولینا پلاتنسیس به‌عنوان مدل ریزجلبکی تهیه گردید. با استفاده از دو روش استاندارد (مایر و واگنر) و روش رنگ سنجی بروموکروزول گرین، حضور آلکالوئیدها در این ریزجلبک بررسی شد. سپس کروماتوگرافی لایه‌نازک برای تأیید حضور آلکالوئیدها اجرا شد. محتوای آلکالوئید کل نیز با استفاده از روش تیتراسیون اسید- باز اندازه‌گیری شد. نتیجه ی ارزیابی عصاره متانولی اسپیرولینا پلاتنسیس برای حضور آلکالوئیدها توسط معرف‌های استاندارد، منفی بود؛ اما روش بروموکروزول گرین و کروماتوگرافی لایه‌نازک حضور آلکالوئید در ریزجلبک را نشان داد. میزان آلکالوئید کل به دست آمده از روش تیتراسیون اسید- باز، 4/11 میلی‌گرم به ازای هر گرم وزن خشک ریز جلبک محاسبه شد که در مقایسه با مقدار به دست آمده از روش بروموکروزول گرین در سطح 05/0 P< تفاوت معنی داری وجود نداشت. درمجموع این مطالعه نشان داد که روش بروموکروزول گرین به دلیل سادگی، عدم نیاز به تجهیزات گران‌قیمت و به‌خصوص حساسیت بالا، روش بهتری برای تعیین حضور آلکالوئیدها در زیست‌توده ریز جلبک‌ها است.